Ana içeriğe atla

Anne beni duy

Bu Blogda Ara

Diğer Yazılar (annelik dış konular)

tarih: Temmuz 05, 2018

Bağlantıyı al
Facebook
Twitter
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

Diğer konularda yayınlanan yazılara buradan ulaşabilirsiniz....

diğer yazılar (annelik dışı konular)

Bağlantıyı al
Facebook
Twitter
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

Yorumlar

Yorum Gönder

Popüler Yayınlar

İşin En Güzel Yanı

Yorgunluğu ve her an hayatın kalanının anlamını sorgulamayı dengeleme için işin en güzel yanlarına odaklanmak gerek herhalde, dimi çok çocuklu, çok işli, çok kollu anneler, anne gibi hissedenler, dimi..Evet öyle olmalı... Birinciden hemen hiçbir şey hatırlamamam çok enteresan geliyor. Allah sabrını verirken, böyle de bir güzellik, hoşluk, tuhaflık mı vermiş her birimize bilemiyorum. Birincinin geceleri kaçta uyuduğunu, nasıl daldığını, kaç kere uyandığını hatırlamıyorum. Ama ikinci için biliyorum ki günün prime time'ı akşam yemek saatinden, ertesi günün ilk saatlerine kadar sürüyor. Ben arada, tuvalet, çay, su ya da bazen şanslıysam duş molası verebilince çok becerikli hissediyorum kendimi. Eğilmekten ağrıyan sırtıma ve emilmekten ağrıyan memelerime daha önce hiç tutmadığım kadar sıcak su tutuyorum misal, o beş on dakika kendimden geçtiğim doğrudur gözlerimi kapayıp. Bak bu en güzel yanlardan hadi biri, duşun keyfi tadı artık daha güzel anlaşılıyor. Ah yokluk, nasıl da imtih

Merhaba Ayak Bilekleri (Eylül '18-Blogcu Anne)

Birkaç gündür bana oldukça iyi gelen bir eğitimdeyim. Yo halen iki çocukluyum ve oldukça beyaz yakalıyım. Ama kendime alan açmayı, nefes almayı yeniden öğrenmeye çalışıyorum. Bana bir sürü şey düşündürten, kendimle kovalamaca ve ebelemece oynamama sebep olan bir eğitim. Bir kurs, bir gönüllü bağlanış. Gönüllü, çünkü zorunlu değil; yani paranı, zamanını kendin ayarlayıp “ben varım” diyorsun. Bağlanış, çünkü kendi içinde rutinleri var. Kulağa bazen “ürkütücü” ve “sıkıcı” gelse de, tıpkı bebekler gibi -yani bebekliğimizdeki gibi- ruhtinlere ne kadar ihtiyacımız olduğunu hatırlatıyor bana… Az yemek yemeğe karar vermem de bu eğitimle beraber başlıyor. Birkaç ayrı alanda aydınlanmayı, değişmeyi ya da ne bileyim, kendimle barışmayı diliyorum bu yola girerken. Her gün aynı vapuru yakalıyorum dönerken, ama hep farklı taraflarına oturuyorum. Bir gün güneşte dönüyorsam, bir gün esintiyi dinliyorum. Bir gün kitap okuyorsam, bir gün müzik dinliyor, ya da başka bir gün sadece denizi, bazen

Mucizelere inanmak

17 Kasım Dünya Prematüre Günü'nü bu yıl artık ben de kutlayabilirim dedim. Gündelik hayatta çoğu zaman unutsam da, bir prematüre annesiyim, bu zorlu ve oldukça tuhaf yolculuktan kendime birçok acı tatlı şey kattım. İlk fotoğraf, sevgili Kurabiye'm Özgür'üm doğduktan tam 2 ay geçtikten sonra çekilmiş, daha öncesine ait tek kare fotoğraf yok. Ben izin vermemişim kimsenin çekmesine, çekilenler ricamla silinmiş tüm kaynaklardan. Kimsenin pancar gibi bir et parçasına telefonlarını uzatıp çekmesine razı olmamış içim. Onu öyle anmak, öyle eve götürmek hiç istemedim. O halin başka bir hale dönüşeceğine, dönüşüm sürecindeki bir kozanın hiç şahitlik etmeye hakkımız olmayan bir dönemine bakmakta olduğumuzu düşünüyordum. "Gerçeklik" o hal değildi benim için. O "geçici" bir zaman dilimiydi ve yarın öbürgün büyüdüğünde, "bak sen böyleydin naber?" diyeceğimiz hal, o pancar parçası ayak parmakları olmamalıydı. Altındaki bez prematüre bebek bezi, o kukla

Blogger tarafından desteklenmektedir